Νέα Λιβερά, η Νέα Πατρίδα για πολλούς που εκδιώχθηκαν από τις πατρογονικές εστίες με το μανδύα της διπλωματίας, και που με ελάχιστα υπάρχοντα και συνεχείς κακουχίες, βρέθηκαν μετά από μια διετή μετακίνηση σε ένα καινούργιο χωριό.

Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, πρόσφυγες από τη Λιβερά του Πόντου που είχαν βίαια εκδιωχθεί από τις πατρικές τους εστίες, κατέφυγαν στο Καστρί της βόρειας Λακεδαίμονας. Σαράντα δύο οικογένειες που αναζητούσαν φιλόξενη γη για να ριζώσουν, συγκεντρώθηκαν σε μια πλαγιά κάτω από τη σκέπη της μονής Καστρίου έχοντας ισχυρή τη δύναμη της επιβίωσης. Μαζί τους έφεραν ζωντανές τις μνήμες της ιστορίας και του πολιτισμού τους. Εἶχαν σηκώσει στοὺς ὤμους τους, τὴν μεγάλη κληρονομιὰ τῆς βυζαντινῆς τους ἐπικράτειας καὶ ρίζωσαν σ᾿ ἕνα ἄλλο Βυζάντιο μὲ πρωτεύουσα τὸν Μυστρᾶ[1].

Ένα μικρό χωριό κοντά στα Καλάβρυτα, τ' Άρμπουνα, είχε μείνει άγρυπνο όλη τη νύχτα της Παρασκευής προς το Σάββατο, 17 με 18 Μαρτίου 1846. Αναμένες λουσέρνες τρεμόσβυναν, σκιές γλυστρούσαν από τα πορτόνια της κάθε καλύβας για να περάσουν στο σπίτι του διπλανού ν' αλλάξουν δυο κουβέντες, να ησυχάσουν τον ξαναμένο νου τους με τη γνώμη του άλλου.

Προς τον Κ. Νομάρχην Λακωνίας

Ο υποφαινόμενος Δημ. Γ. Δημητρακάκης κάτοικος Καστανιάς του δήμου Καστορίου κτηματίας ενεργών δι' εαυτόν και ως αντιπρόσωπος των συνεταίρων μου, (των οποίων τα ονόματα θέλω δηλώσει εν δέοντι χρόνω ίνα σημειωθώσιν εν τω μεταλλευτικώ βιβλίω) παρακαλώ υμάς Κύριε Νομάρχα, όπως ενεργήσητε να μας παραχωρηθεί το παρ' ημών ανακαλυφθέν μεταλλείον ενθείου χαλκού, αργυρούχου μολύβδου, σιδήρου, χαλκού, γαιανθράκων, στοιχείων αργύρου και λευκοχρύσου (πλατίνας) σύμφωνα με τα υποβληθέντα α) την 15 δείγματα των μεταλλευμάτων εξ οκάδων είκοσι τριών, επιφυλαττόμενος να υποβάλω και εις μεγαλυτέραν ποσότητα προς διευκόλυνσιν της χάριν δοκιμής αναλύσεως αυτών. β) την 22 λεπτομερές διάγραμμα εις τριπλούν της περιεχούσης τα μεταλλεία γης και την τοπογραφικήν έκθεσιν την οποίαν συνέταξεν ο υπολοχαγός του μηχανικού κ. Αποστόλου μεταβάς και περιελθών απάσας τας θέσεις, εν αις ευρίσκονται τα μεταλλεία ταύτα.

Στην εφημερίδα "Ηχώ του Ταϋγέτου" της 17ης Μαΐου 1873 αναγράφεται: "Ο κύριος Δημήτριος Γ. Δημητρακάκης κάτοικος Καστανιάς του δήμου Καστορίου της επαρχίας Λακεδαίμονος ενεργών δι' εαυτόν και ως αντιπρόσωπος άλλων δια της προς την Νομαρχίαν ταύτην υπό ημερομηνίαν 24 λήξαντος μηνός Απριλίου ε.ε. αιτήσεώς του καταχωρισθείσης εν τω επί τούτω τηρουμένω βιβλίω υπό τον αριθμόν 25 εξαιτείται την παραχώρησιν μεταλλείου ενθείου χαλκού, αργυρούχου μολύβδου, σιδήρου γαιανθράκων, στοιχείων αργύρου και λευκοχρύσου (πλατίνας) κειμένου εν τη περιφερεία το δήμου Καστορίου και μέρη τινά εις εκείνην των δήμων Σπάρτης και Πελλάνης και κατά τας θέσεις Κοράκι, Λακώματα, Κουτζομίλια, Νύμφης βράχος, Μούσγα, Μεσοβούνι, Βατζινιά, Ελαφοκυλίστρα, Μαλακάσα, Ασημοπούλου Λάκκα, Σταυρούλη, Λαδά Μούσγα, Λυκοδιάσελον, Πετρόστρουγγα, Τζαρπανέικα ρεύματα, Τρεις Λακίτζες, Βρυσιώτικον, Γραμμένη Πέτρα, Μεσόραχη και Μαύρα Λιθάρια και αναφέρει ότι.