Γεννήθηκα το 1915 στο χωριό Καστρί-Καστορείου Σπάρτης, από φτωχούς γεωργούς γονείς. Μεγάλωσα κοντά τους κάτω από πολλές και ποικίλες δυσκολίες κι ανέχειες της καθημερινής ζωής, ώσπου έγινα 21 χρόνων.
Το 1936 τον Οκτώβρη με κάλεσαν να υπερετήσω τη στρατιωτική μου θετία. Παρουσιάστηκα στο ενδέκατο Συν/γμαΠεζικού Τρίπολης, σε λόχο βαθμοφόρων. μετά από εξάμηνη εκεί εκπαίδευση αποσπάστηκα στα Βουλγαρικά σύνορα και από εκεί πήρα το στρατιωτικό μου απολυτήριο. στις αρχές της στρατιωτικής μου θετίας μεταξύ των άλλων που διδάχθηκα, διδάχθηκα, πως, αν τύχει, να υπερασπίζουμαι την Πατρίδα από όποιον αναίτια ήθελε καταχτήσει αυτή.
Τα παραπάνω λόγια ριζώθηκαν βαθειά στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Όταν απολύθηκα από στρατιώτης το καλοκαίρι του 1938 γύρισα ξανά στο φτωχικό μου σπιτικό κοντά και πάλι στους ταλαίπωρους γονείς μου.
Η ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης ήταν πολύ σκοτεινή, μια αβεβαιότητα επικρατούσε ανάμεσαστους συνανθρώπους. μια προετοιμασία παγκόσμιου πολέμου ψιθυριζόταν από χείλι σε χείλι. Πράγματι η ανησυχία αυτή δεν άργησε να φανερωθεί. Έτσι, ως γνωστόν, στις 28 Οκτώβρη το 1940 η φασιστική Ιταλίαμάς κήρυξε τον πόλεμο. Επιστρατεύτηκα και παρουσιάστηκα στην Τεγέα Τρίπολης. Ντύθηκα στρατιωτικά και εξοπλίστηκα με τον ανάλογο οπλισμό. Σε συνέχεια επιβιβάστηκα στον σιδηρόδρομο και ολονυχτίς φτάσαμε στην Καλαμπάκα.
Έπειτα από λίγη ανάπαυση εκεί, ξεκινήσαμε πεζοπορία ολονυχτίς για το αλβανικό μέτωπο. Πρώτη μας επαφή με τον εχθρό ήταν το Αργυρόκαστρο της Αλβανίας. Άνισα μαχόμενοι τους Ιταλούς φασίστες και κυνηγώντας τους από τα χωριά Γκολέμι, Κοσμάρι, Προγωνάτι, μέχρι που τους ρήμαξε πίσω από το χωριό Νιβίτσα, όλα αυτά αριστερά του Τεπελενιού. Μετά από αυτές τις άνισες και νικηφόρες μάχες του Συν/τος, με διαταγή τώρα του Στρατηγείου μεταφερθήκαμε δεξιά και τώρα του Τεπελενίου, στου Παπακώστα τα υψώματα, με επικεφαλής τον Συν/χη Κασσώτα. Σ' αυτό το μέρος κάτω από σκληρές μάχες και με σώμα προς σώμα και κάτω από άγριο και ανυπόφορο κρύο, ομίχλη και χιονοθύελλα και άλλες ηρωικές μάχες σημειώσαμε και εδώ. Συγχαρητήρια ο παραπάνω Συν/χης μας έδωσε και μας υποσχέθηκε έπειτα και απ' αυτήν την ηρωική μας νίκη θα μας στείλει για λιγοήμερη ανάπαυση στο Αλβανικό χωριό Κάριανη. Δυστυχώς όμως αντί για ανάπαυση μας έριξε σ' άλλο μέτωπο προς τον Δρίνο ποταμόστην πλαγιά στο Λέκλι. Εκεί το Ιταλικό πυροβολικό και οι όλμοι τους μας αποδεκάτισαν. Είχαμε πολλούς νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Δύο ημερόνυχτα χρειάστηκαν να συμμαζευτούμε στο σημείο συμπτύξεως που εκ των προτέρων μας είχε ορισθεί, όσοι βέβαια είχαμε απομείνει ζωντανοί. Τραυματίες, εγώ απ' ότι είδα, δεν μεταφέρθηκε κανένας στον τόπο θεραπείας.
Μετά από μια ανασυγκρότηση του Συν/τος άλλη διαταγή του Στρατηγείουνα περάσουμε στα μέρη της Κλεισούρας απ' όπου τελικά
από εκεί έγινε η άτακτη υποχώρηση. Τότε εφαρμόστηκε το "ο σώζων εαυτόν σωθήτω" έπειτα από ταλαιπωρία πολλών ημερών σ' άγνωστα μέρη φθάσαμε στα Γιάννενα. Οι Γερμανοί πρώτοι εκεί. Αφού μας έπαιρναν τον οπλισμό μας και με άγριο ύφος μας έδιωχναν με τις λέξεις "παρτί, παρτί". Έτσι μετά από ένα μήνα πεζοπορία και φορτωμένος ψείρες, πείνα και μισόγυμνος έφτασα και πάλι στο σπίτι μου, ανήσυχος πάντα για τις καινούργιες τώρα από ξένους κατακτητές συνθήκες ζωής.
Μέσα μου λουφάζανε τα όσα είχα διδαχθεί στην στρατιωτική θητεία. Γερμανοί, Ιταλοί, και γερμανοντυμένοι Έλληνες άρχισαν τις αρπαγές παντός αγαθού, τις διώξεις και καταπιέσεις ανάμεσά μας. Στο μικρό σχολείο που πήγα είχα ακούσει και μάθει λίγα λόγια του Ρήγα Φεραίου "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή".
Έτσι λοιπόν και τα λόγια του Ρήγα απ' τη μια και κείνα που διδάχθηκα στη στρατιωτική μου θητεία απ' την άλλη δεν μπορούσα να ανέχουμαι τους Γερμανούς και Ιταλούς φασίστες και τους ντόπιους συνεργάτες τους απαθής. Στα μέσα του 1941 ψιθυρίζονταν δειλά-δειλά κι από στόμα σε στόμα η λέξη ΕΑΜ. Δεν μπορούσα να εξηγήσω τη λέξη αυτή. Φίλος μου και γείτονάς μου στα χωράφια και παλιός κομμουνιστής όπως τους λέγανε τότε, μου εξήγησε τη λέξη ΕΑΜ. Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο.
Γράφτηκα από τους πρώτους στο χωριό μου και αποτελέσαμε την πρώτη τριάδα του Ε.Α.Μ. Σε συνέχεια συγκρότησα μαχητική με κυνηγετικά ντουφέκια ομάδα για την όσο το δυνατόν στη σκοπιά του, τον ακινητοποίησεπροστασία των χωριανών μας από ορισμένους ληστοσυμορίτες απ' άλλες περιφέρειες.
Έτσι μέσα του 1942 πέρασα στο μάχιμο στρατό του ΕΑΜ ΕΛΑΣ και από όπου συνέχισα τον αγώνα κατά των Γερμανών και των ντόπιων συνεργατών τους στην περιοχή μας ως την απελευθέρωση. Σε πολλές μάχες πήρα μέρος, οι πιο εντυπωσιακές είναι οι παρακάτω:
Τον Γενάρη του 1944 στη μεγάλη εκαθαριστική επιχείριση των γερμανών (χτένι) στον Ταΰγετο, επικεφαλής διμοιρίας, ορίστηκα οπισθοφυλακή του Τάγματος στο χωριό Μηλιά της Δυτικής Μάνης. Τρία οπλοπολυβόλα είχαμε και τα υπόλοιπα λιανοντούφεκα. Δύο ώρες κρατήσαμε τους Γερμανούς και τους ντόπιους σώρτες τους εκείνη την παγωμένη γεναριάτικη νύχτα. Είχαμε έναν νεκρό τον Πλαγιάννη και τραυματίας εγώ στο δεξί μερί από θραύσματα όλμου. Τον ίδιο καιρό ολονυκτίς κυκλώσαμε χεδόν τους γερμανούς στο χωριό Διρράχι της Μεσηνίας-αντάρτης εκεί έπιασε Γερμανό στη σκοπιά του, τον ακινητοποίσε και άρχισε η μάχη με δαύτους ως τα ξημερώματα. Είχαν πολλούς νεκρούς οι ξένοι Λύκοι απ' ότι μάθαμε.
Τον Ιούλιο τον ίδιο χρόνο στη χώρα Τριφυλίας και αιχμαλωτίσαμε εφοδιοπομπή από 130 περίπου Γερμανούς και γύρω τα είκοσι πέντε αυτοκίνητα γεμάτα τρόφιμα. Σ' αυτή τη μάχη με τους κατακτητές είχαμε 17 νεκρούς αντάρτες.
Επίσης πήρα μέρος σ' όλες τις επόμενες Γερμανοταγματασφαλίτικες εστίες, Καλαμάτα, Μελιγαλά, Μιστρά.
Γι' αυτήν πατριωτική μου δράση και γιατί έκανα πράξεις αυτά που διδάχτηκα στη στρατιωτική μου θετεία μετά την απελευθέρωση και συγκεκριμένα στις πέντε (5) Μάη του 1945 μ' έπιασαν, με βασάνισαν και με έριξαν στις φυλακές της Σπάρτης. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου με μετέφεραν στις φυλακές Καλαμάτας. Εκεί σε λίγο με πέρασαν Κακουργιοδικείο. Με δίκασαν σε θάνατο, μόνο και μόνο γιατί είμαι Έλληνας, γιατί έκανα πράξεις, αυτά που με δίδαξε η Πολιτεία από τη μιακαι ότι συνέβαλα κι εγώ με τη σειρά μου στο συμμαχικό αγώνα ενάντια στο Χιτλεροφασισμό. Μετά από την θανατική που άδικα μου επέβαλαν οι συνεργάτες των Γερμανών και Ιταλών και οι δοσίλογες της εποχής εκείνης κυβερνήσεις, αλυσσοδεμένο μ' έριξαν στις φυλακές δεκαενιά χρόνια περίπου. Στις φυλακές που κρατήθηκα είναι οι παρακάτω: Αίγινα, Ακροναυπλία, Τρίπολη, Ιτζεδίνι, Κρήτης, Ακροναυπλία, Γιούρα, Αίγινα, Αβέρωφ.
Κλείνοντας πέντε χρόνια μελλοθάνατος βάσει ενός νόμου που έχει το κράτος έπεσε η ποινή μου στα ισόβια.
Η πολύχρονη, άδικη κράτησή μου στα Ελληνικά κάτεργα διακρίνεται με έναν συνεχή και αδιάκοπο αγώνα ενάντια στους βασανιστές μας από τη μια και ενάντια στο σκόπιμο εξοντωτικό διαιτολόγιο που εφάρμοζαν απέναντί μας απ' την άλλη. Τα μισά χρόνια της φυλάκισής μας ήταν απεργίες πείνας, αποχές του εξοντωτικού επίσης συσσιτίου απ' τη μια και έντονες διαμαρτυρίες για να σταματήσουν οι εκτελέσεις των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης απ' την άλλη.
Το 1963 παραμονή Χριστουγέννων 23-12-63 με Κυβέρνηση Γιώργη Παπανδρέου και με βάση το Νόμο 2058 με αποφυλάκισαν και μισοσακατεμένος γύρισα ξανά στο ρημαγμένο σπιτικό μου κοντά και πάλι στους βαθειά γερασμένους απ' τις πίκρες και τα βάσανα γονείς μου. Παντρεύτηκα 48 χρόνων. Απόκτησα τρία παιδιά, δυο κορίτσια κι ένα αγόρι. Οι ασχολίες μου γεωργικές.
Στις 21 Απρίλη οι πραξικοπηματίες Συν/χες δεν μ' άφησαν στις ειρηνικές καλλιέργειες. Δεκαπέντε άτομα χουντικά στοιχεία με αυτόματα όπλα κ.λπ. κατά το μεσονύκτιο κύκλωσαν το σπίτι μου, μ' άρπαξαν σαν τα γεράκια το πουλί, μ' αλυσσόδεσαν και με πέταξαν σαν σκυλί στην κλούβα τους εμένα κι άλλους καμιά δεκαπενταριά συγχωριανούς μου αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και μας κουβάλησαν ολονυχτίς στις φυλακές της Σπάρτης. Μετά από λιγοήμερη κράτησή μας εκεί, ολονυχτίς επίσης μας φορτώσανε ξανά στις κλούβες για να πάμε στο Γύθειο. Βαθειά στη θάλασσα αραγμένο μεγάλο καράβι. Μας πέταξαν στις μαούνες και μας άδειασαν αλυσσοδεμένους κάτω στ' α μπάρι. Εκείνο τ' αμπάρι ήταν γεμάτο από αγωνιστές της Αντίστασης, Δημοκράτες και αντιδικτατορικούς. Κανείς μας δεν ήξερε από τα χίλια άτομα πούμασταν μέσα, ο ένας πάνω στον άλλον πού μας πάνε. Τέλος μετά από παραμονή μας μερόνυχτα μέσα σ' αυτό το κάτεργο που το λέγαν καράβι, ένα πρωί μας άδειασαν στην Γιούρα. Εκεί μας μοίρασαν, άλλους στις τσιμεντόχτιστες φυλακές κι άλλους στα χουνώματα της άνυδρης και άγονης Γιούρας. Συγκεκριμένο αριθμό κρατουμένων που φιλοξένησε ξανά αυτό το καταραμένο ξερονήσι του Αιγαίου που λέγεται Γιούρα δεν ξέρω, πάντως από ότι έχω μάθει πρέπει να κουβαληθήκαμε εκεί γύρω στις (7.000) επτά χιλιάδες.
Έπειτα από τρίμηνη, παράνομη κράτησή μου εκεί στο εξοντωτικό νησί της Γιούρας ξαναγύρισα στο σπίτι μου με πρόσθετη ακόμα μια ανείπωτη ταλαιπωρία και συνέχισα τις γεωργικές μου καλλιέργειες για την επιβίωση της οικογένειάς μου.
Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης
1940-1944 και 1944-1974
Γεώργιος Ν. Αϊβαλής
