(Άβα Μπουλούμπαση, σε μεταπτ. για τη ΔΗΜΟΣΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, επιβλ.καθ.Πολυμέρης Βόγλης)

Στη διαδικασία μετατροπής της μνήμης σε ιστορία, συναντώνται, συχνά συγκρουσιακά, η συλλογική μνήμη (ως βιωμένη εμπειρία) με την επίσημη μνήμη (ως “διαδικασία (ανά) κατασκευής του παρελθόντος”) με βάση τις ανάγκες της ιστορικοπολιτικής συγκυρίας”(1) .

Γράφει η Άβα Μπουλούμπαση

   Το ‘δεν ξέρω’, ‘δεν είμαι βέβαιος’, ‘προτείνω’ κτλ. δεν δείχνει την αδυναμία ενός μελετητή, αλλά την ερευνητική του εντιμότητα. Βάλτερ Πούχνερ

     Σε σημείωμα της Επιτρ. Διαχείρισης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καστορείου τον Ιανουάριο του 2019 γράφαμε για την προσπάθειά μας, από το μακρινό 1985, να ξαναζωντανέψουμε την παλιά Μουτζουροδευτέρα του χωριού και την απεύθυνσή μας στους παλαιότερους για να ξαναβρούμε το νήμα με το -προσωρινά- παραμελημένο παρελθόν.

Γράφει η Άβα Μπουλούμπαση

Η έναρξη μιας ακόμη προεκλογικής περιόδου, που δεν προοιωνίζει μεγάλες και ουσιαστικές αλλαγές, τουλάχιστον ως προς τα κεντρικά επίδικα, αναδεικνύει ένα μεγάλο έλλειμμα συνολικά της ελληνικής, αλλά και της τοπικής μας κοινωνίας: την έλλειψη δημόσιου “χώρου” ελεύθερου διαλόγου των πολιτών(συμπεριλαμβάνοντας σε αυτούς όσους-ες ζούν και εργάζονται στη χώρα μας).

Στο τεύχος 47 (Ιανουαρίου-Μαρτίου 2020) του ΠΟΛΥΔΕΥΚΗ, σελίδες 16-17, δημοσιεύτηκε το άρθρο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Μέχρι σήμερα, τέλη Ιουλίου, η αντίδραση (θετική ή αρνητική) φορέων ή ανθρώπων ήταν ανύπαρκτη.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πλινίου (Historia naturalis13.21), η περγαμηνή οφείλει την κατασκευή της στην προσωρινή διακοπή εισαγωγής τού παπύρου από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου τον 2ο αιώνα π.Χ. λόγω σχετικής απαγόρευσης από τον Πτολεμαίο Επιφανή (205-182π.Χ.).