Το Σάββατο 18 Μαΐου, στη φιλόξενη αίθουσα της Δημ. Βιβλιοθήκης Καστορείου, η Επιτροπή Διαχείρισης της Βιβλιοθήκης διοργάνωσε εκδήλωση με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων.
Στο καλωσόρισμά τους οι διοργανωτές, μεταξύ άλλων, τόνισαν τα εξής:
«Ευχόμαστε η συγκίνηση που όλους μας διακατέχει σήμερα, να μην εμποδίσει την κριτική ματιά μας στα θλιβερά γεγονότα του 1919, και τον ρόλο κύρια της τότε πολιτικής ηγεσίας των νεοτούρκων του Κεμάλ, αλλά και των ξένων δυνάμεων της εποχής.
Και να τονίσουμε ότι το δικαίωμα στη μνήμη και την ιστορία συμβαδίζει με την υποχρέωση να αντικαταστήσουμε το καλλιεργούμενο μίσος και μισαλλοδοξία με την αγάπη και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους βασανισμένους λαούς του κόσμου τούτου.
Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΠΑΡΘΕΝ λοιπόν, αλλά όχι και η ψυχή και η ιστορία μας, που πρέπει να μας εμπνέει και να μας καθοδηγεί στην πορεία του λαού και της πατρίδας μας στο φωτεινό μέλλον που μας αξίζει».
Στην εκδήλωση συμμετείχε πλήθος συμπατριωτών μας που με προσοχή άκουσε τις ανακοινώσεις των ομιλητών. Από την εκδήλωση αυτή είναι και η πάρα κάτω ομιλία του συνταξιούχου δάσκαλου Βαγγέλη Μητράκου:
100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
Καστόρι 18-5-2019
Απόψε, εδώ στο Καστόρι, γίνεται μια σημαντική εκδήλωση μνήμης και τιμής για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων που, στα πλαίσια της τουρκικής εθνοκάθαρσης, ξεκίνησε το 1915, κορυφώθηκε στα 1922 με την μικρασιατική καταστροφή και ολοκληρώθηκε στα 1923 με τη συμφωνία της Λωζάνης και την ανταλλαγή των πληθυσμών.Η στιγμή η αποψινή γίνεται ακόμα πιο ιερή και σημαντική, από το γεγονός, πως εδώ, σ’ αυτόν τον όμορφο τόπο, εγκαταστάθηκαν διωγμένες οικογένειες από τη Λιβερά του Πόντου και ίδρυσαν τον οικισμό Νέα Λιβερά, μπολιάζοντας την τοπική κοινωνία με το γόνιμο και δημιουργικό πνεύμα των Ποντίων, με την εργατικότητά τους, την αβραμιαία φιλοξενία, τη συνετή οικονομική διαχείριση, την επίζηλη αγάπη προς την παιδεία και την αρραγή προσήλωσή τους προς τις προαιώνιες αρχές, τα ιδανικά και τις αξίες του Ελληνισμού, με την ορθόδοξη πίστη και την αληθινή αγάπη προς τον άνθρωπο και τον συνάνθρωπο, γενόμενοι εξαίρετα πρότυπα μίμησης δημιουργικής και ασφαλούς προόδου.
Η Λιβερά υπήρξε το πιο ιστορικό κεφαλοχώρι της περιοχής της Ματσούκας κι έδρα της Μητροπόλεως Ροδοπόλεως. Βρίσκεται στην καρδιά του Πόντου, μεταξύ Τραπεζούντας και Αργυρούπολης, σε ορεινή τοποθεσία μέσα στα έλατα και είχε τότε 1.000 περίπου κατοίκους μοιρασμένους σε 260 ελληνικές χριστιανικές οικογένειες. Πολλοί από τους κατοίκους της έφευγαν στην Κων/πολη όπου δούλευαν χαλκωματάδες, παπλωματάδες, παπουτσήδες κ.α.. Έρχονταν κάθε δυο-τρία χρόνια στη Λιβερά, έμεναν κάνα δυο μήνες και ξανάφευγαν. Στη Λιβερά λειτουργούσε αστική σχολή με 200 μαθητές κι εκτός από τον μητροπολιτικό ναό του Α. Γεωργίου λειτουργούσε και η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Μετά τη συνθήκη της Λωζάνης, οι εναπομείναντες από τη γενοκοκτονία Πόντιοι της Λιβεράς, αναγκάστηκαν, να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες, έφτασαν στην Τραπεζούντα κι από κει, με πλοία ήρθαν στη Ελλάδα, η οποία τους οδήγησε στο λοιμοκαθαρτήριο της Μακρονήσου, όπου πολλοί, λόγω των ασθενειών και των απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσης, έχασαν εκεί τη ζωή τους. Μετά τη Μακρόνησο, μερικές οικογένειες Ποντίων της Λιβεράς έφτασαν με πλοία στο Γύθειο κι από εκεί μοιράστηκαν σε διάφορα χωριά γύρω από τη Σπάρτη (Ανώγεια, Ξηροκάμπι, Τρύπη, Άγιο Ιωάννη κ.ά), όπου και διέμειναν, παραπάνω από ένα έτος, σε σχολεία, εγκαταλειμμένα σπίτια και δημόσια κτίρια.
Το 1924 η επιτροπή που συστάθηκε από τους ίδιους τους πρόσφυγες, επέλεξε να εγκατασταθούν σε μια περιοχή του Ταϋγέτου που παραχώρησε η Ιερά Μονή Καστρίου "Ζωοδόχος Πηγή". Ήταν 40 περίπου οικογένειες 240 ατόμων. Στην περιοχή αυτή το Ελληνικό κράτος έχτισε, στα 1925 και 1926, 42 σπίτια δύο δωματίων τα οποία δόθηκαν στους πρόσφυγες Ποντίους ως δάνειο, και χρειάστηκαν πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς για να ξεχρεωθούν. Αυτή η νέα ποντιακή πατρίδα ονομάστηκε «Συνοικισμός Νέας Λιβεράς» κι εδώ άρχισε ο νέος σκληρός αγώνας για επιβίωση και προκοπή. Να σημειωθεί πως άλλες οικογένειες Ποντίων της Λιβεράς εγκαταστάθηκαν στον Τετράλοφο Κοζάνης, στο Ροδοχώρι Νάουσας, στην Ασβεστόπετρα Πτολεμαΐδας, στην Ξάνθη κ.α.. Έτσι, εκτός από την δική μας Νέα Λιβερά υπάρχουν σήμερα η Λιβερά Ξάνθης και η Λιβερά Κοζάνης, ενώ υπάρχει και η Λιβερά Κύπρου στα κατεχόμενα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν οι Πόντιοι της Ν. Λιβεράς μέσα σε αντίξοες συνθήκες και με μεγάλο αγώνα προσπάθησαν να προσαρμοσθούν και να ζήσουν στο νέο περιβάλλον μαζί με τους ντόπιους κατοίκους του Καστρίου, οι οποίοι, παρότι στην αρχή τους αντιμετώπισαν με επιφυλακτικά, στη συνέχεια τους συμπαραστάθηκαν ηθικά και υλικά. Ο αγώνας των Ποντίων της Ν. Λιβεράς για την επιβίωση ήταν δύσκολος. Τα εδάφη γύρω από τα σπίτια και οι μικρές εκτάσεις ήταν πετρώδη και χρειάστηκε καιρός και πολλή δουλειά για να καλλιεργηθούν και να θρέψουν τις οικογένειές τους. Όμως, με αγώνα, κόπους και σκληρή εργασία στα χωράφια και όπου αλλού υπήρχε μεροκάματο, κατάφεραν όχι μόνο να σταθούν ισάξια, μέσα σε λίγα χρόνια, με τους ντόπιους, αλλά και μερικοί απ' αυτούς να φτιάξουν μαγαζιά στο Καστόρι, στη Σπάρτη και αλλού που πρόκοψαν και διακρίθηκαν και κάποια ανθούν μέχρι και σήμερα.
Ως σχολείο για τα παιδιά των Ποντίων της Ν. Λιβεράς χρησιμοποιήθηκε αρχικά ένα μικρό οίκημα που υπήρχε πλάι στην εκκλησία του Α. Γεωργίου στο Καστρί. Στα 1929 επιτροπή από πρόσφυγες και ντόπιους, με χρήματα από τις αποζημιώσεις των προσφύγων και μετά από παραχώρηση οικοπέδου από την οικογένεια Γιαννούλη έχτισαν με προσωπική εργασία των κατοίκων Καστρίου, Νέας Λιβεράς και Σερβέικων, το "Δημοτικό Σχολείο Νέας Λιβεράς" το οποίο λειτούργησε μέχρι το έτος 1986 οπότε κι έκλεισε ελλείψει μαθητών. Στα 1947, με τη συνεργασία και την προσωπική εργασία των προσφύγων και των ντόπιων ολοκληρώθηκε η κεντρική εκκλησία και των τριών χωριών, η Αγία Βαρβάρα.
Ο συμπατριώτης σας Γ. Χρ. Μυρίδης σε άρθρο που δημοσίευσε στο περιοδικό ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ με τίτλο : «Νέα Λιβερά: Χτίζοντας τη ζωή από το τίποτα», κάνει τον εξής επίλογο :
« Όλα τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της συνεννόησης και της εκτίμησης που μετά τα πρώτα χρόνια δύσκολης προσαρμογής και συγκατοίκησης, αναπτύχθηκε μεταξύ των ντόπιων και των προσφύγων, πράγμα που παρέμεινε και τα επόμενα χρόνια. Θυμάμαι στο Καφε-οινο-παντοπωλείο του πατέρα μου, ντόπιους και πρόσφυγες μαζί, να συζητούν για τα προβλήματά τους, να γλεντούν και να χαίρονται όλοι μαζί, χωρίς να διακρίνεις καμία διαφορά ούτε φθόνο, παρά κατανόηση και συμπαράσταση του ενός και όλων προς τους άλλους.
Εμείς που αποτελούμε τη συνέχεια των παππούδων και πατεράδων μας, οι οποίοι με τόσες δυσκολίες κατάφεραν να επιβιώσουν, να μας μεγαλώσουν και να μας μεταφέρουν τα ιδανικά, τα ήθη και τα έθιμά τους, θα τους θυμόμαστε και θα συνεχίσουμε, παίρνοντας παράδειγμα από αυτούς, να κρατήσουμε αυτά που μας άφησαν, ώστε να τα μεταφέρουμε και εμείς στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας.»
Απόψε, λοιπόν, γίνεται εδώ ένα μάθημα ιστορίας, στο οποίο όλοι είμαστε δάσκαλοι κι όλοι μαθητές. Σε καιρούς δύσκολους, σκοτεινούς και πονηρούς τέτοιες εκδηλώσεις ρίχνουν φως και διαλύουν σκοτάδια. Και στέλνουν μήνυμα στα σκοτεινά κέντρα που κανονίζουν τις τύχες των λαών και της χώρας μας πως υπάρχουν ακόμα Έλληνες που αντιστέκονται. Γιατί η Ιστορία δεν είναι ούτε μνημόσυνο ούτε κλάψα. Είναι άσκηση ζωής κι ελευθερίας. Δείχνει από πού ερχόμαστε, πού βρισκόμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΓΝΩΣΗ είναι ΔΥΝΑΜΗ. Χωρίς γνώση της Ιστορίας γινόμαστε μαριονέτες στα χέρια επιδέξιων κουκλοπαιχτών, άβουλα, πειθήνια και υποταχτικά όντα στα αφεντικά, πραγματικοί μοιρολάτρες ραγιάδες, έτοιμοι ΟΛΑ να τα δεχθούν : μνημόνια, φτώχεια, δυστυχία, εξάρτηση, απώλεια εθνικής κυριαρχίας, ξεπούλημα του δημόσιου κι εθνικού πλούτου, εκμετάλλευση, ξενιτεμό των Ελληνόπουλων, φαυλότητα του πολιτικού συστήματος, παραχώρηση εθνικών ονομάτων, της ελληνικής Ιστορίας, της Γλώσσας, της ιθαγένειας κλπ, κλπ.
Ο Κίσσινγκερ είχε πει κάποτε :
«Ο λαός των Ελλήνων είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθεί. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας».
Βέβαια ο Κίσσινγκερ το διέψευσε αλλά ποιος τον πιστεύει. Δυστυχώς, εδώ και αρκετά χρόνια, ΟΛΑ αυτά που έθεσαν ως στόχους τα ξένα κέντρα υλοποιούνται ένα προς ένα μέσα, δυστυχώς, στο ελληνικό σχολείο. Θα θέλαμε ώρες πολλές για να αναφέρουμε με χειροπιαστά παραδείγματα ποιο έγκλημα συντελείται στη δημόσια εκπαίδευση μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα και τα βιβλία. Γι’ αυτό με πολύ συντομία και σεβόμενος τον ομιλητή που θ’ ακολουθήσει, θ’ αναφερθώ μόνο – επιγραμματικά – στη μεταχείριση που είχε το μεγάλο εθνικό θέμα της γενοκτονίας των Ποντίων από την επίσημη πολιτεία, τους εκπροσώπους της και τους γραικύλους της σήμερον κι απ’ αυτό θα βγάλετε συμπεράσματα για ΟΛΑ :
-Η 19η Μαΐου καθιερώθηκε στην Ελλάδα ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων με το Νόμο 2193/1994. Ερώτημα : Γιατί χρειάστηκε να περάσουν 75 ολόκληρα χρόνια για να γίνει αυτό ;
- Τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας αποφεύγουν να αναφέρουν και να αναλύσουν τη γενοκτονία των Ποντίων. Γιατί άραγε ; Ακούστε παραδείγματα :
Ιστορία Γ΄Λυκείου : Το 2015 με ΥΑ αφαιρέθηκε το κεφάλαιο "Η μεθοδευμένη εξόντωση (γενοκτονία ) των Ελλήνων του Πόντου
Ιστορία Γ΄ Γυμνασίου : Στο κεφάλαιο "Ο Μικρασιατικός Πόλεμος 1919-1922 (10 σελίδες) δεν αναγράφεται ΠΟΥΘΕΝΑ η λέξη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ !!!
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην Ιστορία της ΣΤ΄ Δημοτικού. ΚΑΙ στα τρία βιβλία, επιμελώς, αποφεύγεται η αναφορά ότι μέχρι το Μάρτιο του 1924 δολοφονήθηκαν 353.000 Έλληνες του Πόντου. Κι ότι αν σ’ αυτούς προσθέσουμε και τους 700.000 Έλληνες της Ιωνίας που δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους, καταλήγουμε στον εφιαλτικό αριθμό των 1.050.000 θυμάτων.
Κι ενώ παραγράφεται η Γενοκτονία των Ελλήνων προβάλλεται από τα ελληνικά σχολικά βιβλία, ο σφαγέας Κεμάλ, ως φωτισμένος αναμορφωτής κι εκσυγχρονιστης της Τουρκίας. Δηλαδή : Εκτός ύλης η Γενοκτονία... εντός ύλης ο Γενοκτόνος !!!
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τον Κεμάλ, αλλά θα περιοριστώ στα λόγια που είπε ο Χίτλερ όταν στα 50α γενέθλιά του τον επισκέφθηκε ο Κεμάλ :
«Ο Μουσσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής του Κεμάλ κι εγώ [ο Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του».
- Στο βιβλίο Γλώσσας της Γ΄ Γυμνασίου, υπάρχει ενότητα που αναφέρεται στον διωγμό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης αλλά αγνοείται προκλητικά η Γενοκτονία των Ποντίων.
- Στις 3/3/2011 δημοσιεύτηκε στην μουσουλμανική εφημερίδα της Δ. Θράκης Trakya nin Sesi άρθρο με τίτλο : «Ο μύθος της "γνήσιας ελληνικότητας" των Ποντίων» που δεν το έγραψε κανένας «βαμμένος Τούρκος» αλλά ένας «Έλληνας» ονόματι Νάσος Θεοδωρίδης. Το άρθρο ξεκινάει ως εξής : «Οι αυτοαποκαλούμενοι Πόντιοι είναι το εκχριστιανισμένο σκέλος της παρακαυκάσιας ιθαγενούς φυλής των Μουσουλμάνων Λαζών που αποπέμφθηκε στην Ελλάδα το 1923 βάσει της συνθήκης της Λωζάνης». Και ποιος ήταν ο Νάσος Θεοδωρίδης ; Εκπρόσωπος, τότε, του ΣΥΡΙΖΑ στην Επιτροπή Δικαιωμάτων της Βουλής των Ελλήνων !!! Δηλαδή, βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
- 8 Μαΐου 2013 : Γίνεται ερώτηση προς τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων για ποιο λόγο η Βουλή ΔΕΝ εκδίδει το 14τομο έργο για την Γενοκτονία των Ποντίων που η ίδια η Βουλή ανέθεσε το 1994 να συγγράψει ο καθηγητής Ιστορίας Νέου Ελληνισμού στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Μακεδονίας, Κωνσταντίνος Φωτιάδης. Από το έργο αυτό εκδόθηκε ΜΟΝΟ ένας τόμος το 2004 χωρίς να κυκλοφορήσει μεταφρασμένος σε 6 γλώσσες όπως ήταν η συμφωνία ανάθεσης. Δηλαδή, επί 25 χρόνια η ελληνική βουλή αρνείται να εκδώσει ένα βιβλίο για την γενοκτονία των ποντίων που η ίδια είχε παραγγείλει. Γιατί άραγε ; Στις 31/1-2019 ο Κ. Φωτιάδης σε ομιλία του στη Σταυρούπολη αναφέρθηκε στο θέμα και χαρακτήρισε το ελληνικό κοινοβούλιο το πιο κεμαλικό και φοβικό που υπάρχει στον κόσμο και τόνισε πως ο ίδιος θα συνεχίσει τον αγώνα του για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
- Νοέμβριος 2015 : Ο τότε υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης είπε στην τηλεόραση τα εξής : ««Κάναμε διάκριση ανάμεσα στην εθνοκάθαρση την αιματηρή και το φαινόμενο της γενοκτονίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το αίμα, τον πόνο, όσα έχουν υποστεί οι Πόντιοι, από τη θηριωδία των Τούρκων. Αυτό είναι άλλο πράγμα και άλλο πράγμα η γενοκτονία με αυστηρή επιστημονική έννοια». Εν ολίγοις : «Αναγνωρίζουμε τον πόνο των Ποντίων αλλά δεν ήταν γενοκτονία» που πάει να πει : « Να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι να γιάνεις»!!! Όταν ένας υπουργός Παιδείας λέει δημοσίως τέτοια πράγματα καταλαβαίνει κανείς την ποιότητα των βιβλίων που εκδίδει το Υπ.Παιδείας αλλά και τους σκοπούς που εξυπηρετούν.
-3 Νοεμβρίου 2015 : Ο Πέτρος Τατσόπουλος, τέως βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ και νυν υποψήφιος ευρωβουλευτής ΝΔ δημοσιεύει : «Αυτή τη φορά ο Νίκος Φίλης ΕΙΧΕ ΔΙΚΑΙΟ. Η σφαγή των Ποντίων ΗΤΑΝ εθνοκάθαρση. ΔΕΝ ήταν γενοκτονία. …Για τις ιλαροτραγικές συνέπειες της επέκτασης του ορισμού "γενοκτονία" σε ΟΛΕΣ τις μαζικές σφαγές - ιδίως σε όσες αναγνωρίζονται ως γενοκτονίες από τη Βουλή των Ελλήνων- αναφέρομαι στην επόμενη ομιλία μου. Ρίξτε τους μια ματιά, όποτε βρείτε χρόνο, όσοι δεν θέλετε να ακούτε μονάχα εθνικολαϊκιστικά γαβγίσματα».
-Μάιος 2018 : Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος για να αυξήσει τον τουρισμό ανακαίνισε το κτήριο του παλιού τουρκικού Προξενείου ισχυριζόμενος πως ήταν η οικία όπου, δήθεν, γεννήθηκε ο Κεμάλ, είπε σε τηλεοπτική εκπομπή αυτολεξεί :
«Χέστηκα για το αν ο Αττατουρκ έσφαξε Έλληνες ή όχι. Οι Τούρκοι τον γουστάρουν και θέλουμε τον τουρισμό τους στην Θεσσαλονίκη…»
-5 Μαίου 2018 : Ο Δ. Καιρίδης, καθηγητής Διεθνούς και Ευρωπαϊκής Πολιτικής και υποψήφιος ευρωβουλευτής σήμερα με τη ΝΔ ήταν εισηγητής σε σεμιναριακό μάθημα του Ανοικτού Πανεπιστημίου της Πολιτιστικής Εταιρείας με θέμα «Η Ελλάδα στον κόσμο: Μύθοι και αλήθειες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής (Κύπρος-Αιγαίο-Μακεδονικό)», κατά τη διάρκεια του οποίου ισχυρίστηκε ότι οι Έλληνες είναι παιδιά των Οθωμανών, ότι το σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» είναι ένας μύθος εθνικιστικός και ότι μύθος είναι και η Γενοκτονία των Ποντίων.
- Θεσσαλονίκη 19 Μαΐου 2018 : Τη μέρα αυτή που η συμπρωτεύουσα βρισκόταν επί ποδός για τις εκδηλώσεις μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, ο Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης παραχωρούσε την πόλη για εκδηλώσεις του 2ου Thessaloniki Pride, του γνωστού Φεστιβάλ Περηφάνιας των ομοφυλόφυλων αλλά και για μια εκδήλωση των Τούρκων για το : «έτος της Τροίας 2018» που αποτελεί μια απίστευτη κίνηση καπηλείας της ελληνικής ιστορίας από τον Ερντογάν!!!
-Απρίλιος 2019 : ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής, Νότης Μαριάς, έφερε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο πρόταση για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Οι ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και ο αρχηγός τους Μάνφρεντ Βέμπερ – αυτός που ήταν πριν λίγο καιρό στην Ελλάδα για να γυρέψει ψήφους ώστε να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν, όπως και οι Σοσιαλιστές και οι Φιλελεύθεροι με τον επικεφαλής τους Γκι Φερχόφστατ στάθηκαν στο πλευρό των Τούρκων και του Ερντογάν και καταψήφισαν την πρόταση για αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Όμως το χειρότερο ήταν άλλο : Από τους 27 συνολικά Έλληνες και Κύπριους ευρωβουλευτές, οι 20 απείχαν από τη συνεδρίαση της ολομέλειας και μόνο 7 ήταν παρόντες και υπερψήφισαν την πρόταση που τελικά απορρίφθηκε ! Όπως λέει ο λαός :
-Ποιος σου ‘βγαλε το μάτι ;
-Ο αδερφός μου !
-Α ! Γι’ αυτό είναι τόσο βαθιά βγαλμένο !!!
Δεν έχει νόημα να παραθέσουμε κι άλλα παραδείγματα για να καταλάβει ο καθένας πώς τα αφεντικά του κόσμου και της Ευρώπης σε, συνεργασία με ντόπιους εθνομηδενιστές, αντιμάχονται σθεναρά την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων. «Κούφιοι και οκνοί καταφρονούν» κι εμπαίζουν το Εικονοστάσι του Γένους, κόκκαλα ιερά μαρτύρων και ηρώων και αθώων…
Από την άλλη καταδικαστέοι είναι κι εκείνοι που για μικροκομματικές σκοπιμότητες καπηλεύονται τη γενοκτονία των Ποντίων, τη στιγμή που οι ίδιοι ενεργούν ως γενοκτόνοι και όργανα εθνοκάθαρσης για διάφορες μειονότητες εντός της Ελλάδος. Να θυμίσω μόνο την περίπτωση του Σαχτζάτ Λουκμάν από το Πακιστάν που πηγαίνοντας αχάραγα στις 17 Ιανουαρίου 2013 να ξεφορτώσει πορτοκάλια στη λαϊκή των Πετραλώνων μαχαιρώθηκε από έναν ακροδεξιό.
Η Γενοκτονία των Ποντίων και τα πολιτικά παρεπόμενά της δεν αποκαλύπτουν μόνο τα σχέδια που εξυφαίνονται και υλοποιούνται σε βάρος της χώρας μας. Είναι συγχρόνως και μια δοκιμασία για όλους μας. Διότι, τελικά, ο πατριωτισμός και οι πραγματικοί πατριώτες κρίνονται από τις πράξεις τους και η πατριδοκαπηλία και οι πατριώτες του καναπέ και των τηλεοπτικών πάνελ ξεσκεπάζονται, όταν είναι να κριθούν, εκ του αποτελέσματος.
Όμως για μας ο στόχος για την παγκόσμια αναγνώριση της Γενοκτονίας των αδερφών μας του Πόντου είναι ιερός. Δεν είναι μια πολιτική προσπάθεια που θα αποφέρει οφέλη σε πρόσωπα, είτε στο εσωτερικό της χώρας, είτε στο εξωτερικό ως πίεση προς την Τουρκία.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου είναι μια υποχρέωση της ανθρωπότητας, είναι μια οφειλή προς τα εκατοντάδες αθώα θύματα της ποντιακής τραγωδίας. Αν η ανθρωπότητα δεν καταδικάζει τέτοια φαινόμενα θα τα βρίσκει συνεχώς μπροστά της.
Αποτελεί καθήκον όλων μας να αγωνισθούμε για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, για να ενισχύσουμε την ιστορική μνήμη και να μετατρέψουμε την αναγνώριση αυτή σε λάβαρο και ασπίδα για την αποτροπή ανάλογων εγκλημάτων σε βάρος της ανθρωπότητας.
«το να αρνείσαι τους αμέτρητους θανάτους από μια γενοκτονία ισοδυναμεί με το να γιορτάζεις τους θανάτους αυτούς και να ανακοινώνεις κυνικά ότι το δόγμα της δύναμης που οδήγησε στην καταστροφή τους είναι σε ισχύ, έτοιμο να χρησιμοποιηθεί σε μια μελλοντική γενοκτονία όταν δοθεί η ευκαιρία».
Βαγγέλης Μητράκος
