Με αφορμή το κείμενο του Γιώργη Μυρίδη για τον Πανάγο Γεωργαντά, ξαναδημοσιεύουμε και ένα παλιότερο κείμενο της Γεωργίας Κορζή-Ξενόγιαννη που προσθέτει επί πλέον πληροφορίες για τον αείμνηστο πρόεδρο της κοινότητας του χωριού μας.
"Τον Πρόεδρο Πανάγο Γεωργαντά τον ήξερα σαν έναν γλεντζέ χαρούμενο και πολύ κοινωνικό άνθρωπο και σαν Πρόεδρο της Κοινότητας Καστορείου τον καλύτερο.
Το 1973 που κάναμε τις καλύβες στη Λουσίνα έτυχε οι καλύβες μας να είναι πολύ κοντά, τόσο κοντά που ακούγαμε το ροχαλητό του.
Εκεί τον γνώρισα πολύ καλά και επειδή είχε χάσει πρόσφατα τις εκλογές γνώρισα έναν άνθρωπο πολύ πικραμένο και απογοητευμένο και που ήθελε με κάποιον να μιλήσει και επειδή εγώ ήμουν από το Καστρί επεδίωκε πολύ να μιλάει μαζί μου και θα αναφέρω ακριβώς τι μου έλεγε
Και περισσότερο μιλούσε για το νερό που έφερε στο Καστρί και στα δύο άλλα χωριά Νέα Λιβερά και Σερβέικα και επειδή ήταν τεράστιο έργο γιατί η πηγή του νερού από το χωριό είχε απόσταση 10 χιλιόμετρα και το έδαφος ήταν γεμάτο πέτρες και βράχους και τα μέσα ήταν μόνο ξινάρια και κασμάδες και τα μεροκάματα πολλά
Μου έλεγε πόσες σκάλες Υπουργείων ανεβοκατέβηκε και πόσους Υπουργούς και Βουλευτές τραπέζωσε μέχρι να καταφέρει να του υπογράψουν το «κοντύλι» – όπως το έλεγε
Μια φορά είχε έρθει ο αρμόδιος Υπουργός στη Σπάρτη και σκέφτηκε να τον φέρει στο χωριό -προηγουμένως όμως είχε ειδοποιήσει τις γυναίκες από τη Νέα Λιβερά και τα Σερβέικα- την τάδε ώρα που θα περνούσε το ταξί με τον Υπουργό να είναι στα νερά του Κάρδαρη με βαρέλες και με βίκες.
Του εξήγησε ο Πρόεδρος ότι ήταν εκεί για να πάρουν νερό και του υπέγραψε το κοντύλι.
Αλλά τα λεφτά του τα έδιναν με το σταγονόμετρο και το έργο έπρεπε να προχωρήσει πριν έρθει ο χειμώνας
Κάθε φορά που τελείωναν τα λεφτά πούλαγε και από ένα δικό του χωράφι.
Μέχρι να τελειώσει το έργο τα είχε πουλήσει σχεδόν όλα (αν και είχε παιδιά και εγγόνια), το έργο τελείωσε, το νερό ήρθε στο χωριό, άλλαξε η όψη, ο κόσμος πέταξε τις βαρέλες και τις βίκες και έβαλαν όλοι βρύσες
Σε όλες τις γειτονιές έβαλε βρύσες στους δρόμους με μεγάλες κορίτες να πίνουν τα ζώα νερό
Ο Πρόεδρος είχε κάνει και άλλα έργα στο χωριό -όπως το ηλεκτρικό εργοστάσιο στη γέφυρα- γεφύρια και αυλάκια στον κάμπο και άλλα πολλά
Αλλά εκείνο που τον πονούσε ήταν το έργο του νερού.
Και έρχονται οι εκλογές και ο κόσμος δείχνει όλη του την αχαριστία και η πικρία και η απογοήτευση του Προέδρου μεγάλη.
Και επειδή η πικρία της αχαριστίας είναι πολύ μεγάλη γι’ αυτό ήταν τόσο λυπημένος και άκεφος και ήθελε να μιλάει συνέχεια για αυτό.
Τον άκουγα με μεγάλη προσοχή και συγκίνηση γιατί δεν είναι τόσο εύκολο να ακούς έναν ηλικιωμένο άνθρωπο να βγάζει τόση πίκρα και πόνο.
Όταν όμως τα έλεγε και ξέσκαγε τον παρακαλούσα να τραγουδήσει το «κατακαημένε πλάτανε που στέκεις λυπημένος» και τραγουδώντας έβρισκε τον παλιό εαυτό του και ήταν υπέροχα.
Ο Πρόεδρος δεν κάθισε πολύ στο βουνό, νομίζω μόνο δύο καλοκαίρια, γιατί η υγεία του άρχισε να μην είναι καλή".
Γεωργία Κορζή - Ξενόγιαννη
Στη φωτογραφία εικονίζονται η Ματούλα Συκαρά με τα παιδιά της Γιάννη, Ποτούλα και Διονύση, στη Μαλακάσα την πρώτη φορά που είδαν νερό
