Γράφει ο Χρ. Μουστάκης
Αναδημοσιεύουμε, μιά ζωντανή περιγραφή του Βαρλαβεζο- Γιαννάκη, που είχε γραφεί το 1928 από το φοιτητή τότε της Νομικής και ύστερα Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου Χρήστο Ν. Μουστάκη και είχε δημοσιευθεί στην επιθεώρηση «ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».
Ο άνθρωπος, του οποίου την εικόνα βλέπετε παραπλεύρως, ούτε Εσκιμώος είναι ούτε Κιρκάσιος... Είναι ο αγαθώτατος Μπάρμπα -Γιαννάκης. Γέννημα και θρέμμα του Ελληνικού βουνού. Επέρασε και περνάει τα 75 του χρόνια χειμώνα-καλοκαίρι, απάνω στις ψηλές και πευκόφυτες κορυφές του βουνού της Καστανιάς με μόνη συντροφιά τα 35 γίδια του. Το χωριό το αποφεύγει όπως ο διάολος την εκκλησία. Και τους χωροφύλακες τους νομίζει ως δαίμονας, βγαλμένους από τα τάρταρα της γης για να τον καταστρέψουν... Και γι' αυτό μόλις τους μυρισθή, το βάζει στα πόδια... Τον καιρό του τον περνά βόσκοντας τα 35 γίδια του τα οποία δεν αφήνει ούτε ν' αυξηθούν ούτε να ελαττωθούν. Το καλοκαίρι από μάσημα τα περνάει μια χαρά. Κάθε μέρα θα κάνει την περιοδεία του στις καλύβες των παραθεριζόντων. Και δεν βγαίνει ποτέ ζημιωμένος.
Τον άγριο και παγερό χειμώνα τον περνά μέσα στη σπηλιά του, συντροφιά με τα αγαπημένα του γίδια. Όταν δε το στομάχι του αρχίσει να διαμαρτύρεται, σφάζει τότε «κάνα γιδάκι» το γδέρνει, του καψαλάει τις ενοχλητικές για το στομάχι τρίχες, «για να φύγει και λίγη μυρωδιά από τα αίματα» και έτσι τρώγει μια χαρά... Κάπου, κάπου μόλις νυχτώνει, «πετάγεται μια στιγμή» στο χωριό που απέχει δυο ώρες από το βασίλειό του, για να πάρει κάνα καρβέλι ψωμί από την γυναίκα του...
Όσον διά τα γένεια του, αξίζει να μάθετε ότι, όταν παραμεγαλώσουν και αρχίζουν να τον ενοχλούν, ό Μπάρμπα - Γιαννάκης τα καψαλάει με ένα αναφτό δαυλί και έτσι ησυχάζει..!!! Άμα του δωρήσουν κανά σακάκι ή παντελόνι, του σχίζει τα μανίκια... γιατί τον... στενοχωρούν, λέει, και κείνος θέλει ελευθερία.
Παρ' όλα τα 75 χρόνια, τρέχει σαν ζαρκάδι και πηδάει τα βράχια σαν κατσίκι. Αχώριστος σύντροφός του είναι ένα ακονισμένο τσεκούρι για να κόβει κλαριά «στα παληοζωντανά» και τα σχετικά, γιαταγάνι, κουμπούρα και λοιπά, που του εξασφαλίζουν τη σωματική του ακεραιότητα, στα άγρια εκείνα μέρη. Τόσο έχει έρωτευθεί τη ζωή του βουνού και τη μοναξιά ο Μπαρμπα- Γιαννάκης, ώστε, όπως λένε οι πιο παλαιοί, το πρώτο βράδυ του γάμου του το έκοψε λάσπη... γρήγορα για το βουνό και άφησε την άμοιρη τη νύφη στα κρύα... του κρεββατιού.
Καστανιά Ιούλιος 1928. Από την επιθεώρηση «ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».
Χ. Ν. Μ.
Το άρθρο διασώθηκε από τον Γιάννη Αρφάνη
