Γράφει η Ελένη Κάντζα - Σουλικιά

Ήταν Κυριακή της αποκριάς γύρω στις ένδεκα (11) η ώρα το πρωί. Ήμουν στο σπίτι μας στο Καστόρι απόφοιτος Παιδ. Ακαδημίας και περίμενα διορισμό. Την προηγούμενη χρονιά είχα δουλέψει με σύμβαση στη Βορδώνια, το χωριό του πατέρα μου. Ήμασταν δύο δασκάλες για εκατόν πενήντα (150) παιδιά. Πολλή δουλειά. Δίδαξα Ελληνικούς χορούς, έκανα γυμναστικές επιδείξεις, οργάνωσα θέατρο, εκδρομή, με παιδάκια ξυπόλυτα και νηστικά.

Κατά τα έτη 1923-24 ήλθαν στο Καστρί 216 Πόντιοι πρόσφυγες, και ίδρυσαν εδώ το συνοικισμό Νέα Λιβερά. Λόγω της σκληρής δουλειάς και του σχετικά μικρού αριθμού Ποντίων δεν υπήρχε οργανωμένη πνευματική κίνηση στίς τάξεις των προσφύγγων, με αποτέλεσμα να ξεχαστεί σχεδόν ή ποντιακή γλώσσα και η πνευματική κληρονομιά (τραγούδια, παραμύθια, μοιρολόγια κ.τ.λ.).

Με αφορμή το κείμενο του Γιώργη Μυρίδη για τον Πανάγο Γεωργαντά, ξαναδημοσιεύουμε και ένα παλιότερο κείμενο της Γεωργίας Κορζή-Ξενόγιαννη που προσθέτει επί πλέον πληροφορίες για τον αείμνηστο πρόεδρο της κοινότητας του χωριού μας.

"Τον Πρόεδρο Πανάγο Γεωργαντά τον ήξερα σαν έναν γλεντζέ χαρούμενο και πολύ κοινωνικό άνθρωπο και σαν Πρόεδρο της Κοινότητας Καστορείου τον καλύτερο.

Γράφει ο Γιώργης Μυρίδης

Όσοι από εμάς τους κατοίκους του Καστρίου, της Νέας Λιβεράς και των Σερβέικων γεννηθήκαμε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950, θυμόμαστε τα χωριά μας χωρίς νερό, οι κήποι τα καλοκαίρια κατάξεροι, γεμάτοι αγκάθια, και εμείς και οι γονείς μας να τρέχουμε στα πηγάδια και στις πηγές στον Κάρδαρη για λίγο πόσιμο νερό με τις στάμνες και τους τενεκέδες.

Κατά τα έτη 1923-24 ήλθαν στο Καστρί 216 Πόντιοι πρόσφυγες, και ίδρυσαν εδώ το συνοικισμό Νέα Λιβερά. Λόγω της σκληρής δουλειάς και του σχετικά μικρού αριθμού Ποντίων δεν υπήρχε οργανωμένη πνευματική κίνηση στις τάξεις των προσφύγων, με αποτέλεσμα να ξεχαστεί σχεδόν ή ποντιακή γλώσσα και η πνευματική κληρονομιά (τραγούδια, παραμύθια, μοιρολόγια κ.τ.λ.).